سلام به دوستان خوبم من دیگه نمیتونم بیام به وبم میدمش به پسر داییم

خوشحال میشم سر بزنید ممنون از لطفتون

اون ور جنگل تن سبز          پشت دشت سر به دامن
اون ور روزای تاریک             پشتاین شبای روشن
برای باور بودن                  جایی باید باشد باید
برای لمس تن عشق         کسی باید باشد باید
که سر خستگی هاتو        به روی سینه بگیره
برای دلواپسی هات          واسه سادگیت بمیره
تنهای شاید یه راهه          راهیه تا بی نهایت
قصه ی همیشه تکرار         هجرت و هجرت و هجرت

راست گفتن عشق خوبان اتش است
سخت می سو زاند اما دلکش است
من کجا و ترک ان مهوش کجا
دل کجا پرهیز از این اتش کجا
شادمانم گر چه در این اتش است
روز و شب می سوزم اما دلخوشم

نهراسیم از مرگ

مرگ پایان کبوتر نیست

مرگ وارونه ی یک زنجیر است                                                                                                                                           مرگ در ذهن اتاقی جاریست

مرگ با خوشه ی انگور می اید به دهان

مرگ در حنجره ی سرخ گلو می خواند

مرگ مسؤل قشنگی پر شاپرک است

مرگ گاهی  ریحان می چیند

مرگ گاهی ودکا می نوشد

گاه در سایه نشسته است به ما می نگرد

و همه می دانیم

ریه  های خوشتبی پر از اکسیژن مرگ است

رنگ...رنگ...

لحظه ها می گذرد

انچه بگذشت نمی اید بازقصه ای هست که هرگز دیگر

نتواند شد اغاز

مثل این است که یک پرسش بی پاسخ

بر لب سرد زمان ماسیده است

شادم

که همچون شاخه ی خشکی باز

در شعله های تو قهر تو می سوزم

گویی هنوز ان تن تبدارم

کز افتاب شهر تو می سوزم